مقایسه نیمرخ عضلانی اسکلتی افراد سالمند با و بدون سابقه افتادن

اهداف در پژوهش حاضر نیمرخ عضلانی–اسکلتی افراد سالمند با و بدون سابقه افتادن مقیم آسایشگاه های شهرستان رشت مورد مقایسه قرار گرفت. مواد و روش ها آزمودنی های این مطالعه شامل 54 نفر از سالمندان زن و مرد 60 سال و بالاتر بود. به طور کلی 16 نفر به عنوان سالمندان باسابقه افتادن در طول یک سال اخیر با میانگین±انحراف معیار سنی 90/9±79 سال، قد 103/0±51/1 متر و وزن 12/11±03/60 کیلوگرم و 38 نفر به عنوان سالمندان بدون سابقه افتادن با میانگین±انحراف معیار سنی 16/8±16/70 سال و قد 11/0±56/1 متر و وزن 93/14±6/65 کیلوگرم در پژوهش شرکت کردند. متغیرهای قوس کف پا، فاصله دو کندیل ران، کایفوز، لوردوز، انعطاف پذیری و توانایی راه رفتن به ترتیب به وسیله خط کش، کولیس، خط کش منعطف، آزمون خمش و رسش و پرسشنامه ارزیابی عملکردی راه رفتن اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss و آزمون تی مستقل استفاده شد و سطح معناداری در این مطالعه 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها در گروه سالمندان باسابقه افتادن میانگین و انحراف معیار متغیرها بدین ترتیب بود: شاخص توده بدنی 35/3±95/25 کیلوگرم بر مترمربع، قوس کف پا 34/4±94/9 میلی متر، انعطاف پذیری 38/6±25/8 سانتی متر، لوردوز 48/9±86/20 درجه، کایفوز 98/14±07/35 درجه. در گروه سالمندان بدون سابقه افتادن نیز میزان این متغیرها به شرح ذیل بود: شاخص توده بدنی 12/5±87/26 کیلوگرم بر متر مربع، قوس کف پا 60/5±95/10 میلی متر، انعطاف پذیری 24/5±16/8 سانتی متر، لوردوز 78/14±66/26 درجه و کایفوز 84/9±11/41 درجه بود. این دسته از متغیرها در دو گروه تفاوت معناداری نداشتند، ولی در آزمون های ارزیابی عملکردی راه رفتن و فاصله دو کندیل ران، تفاوت معنادار مشاهده شد. در گروه سالمندان باسابقه افتادن، فاصله دو کندیل ران و آزمون ارزیابی عملکردی راه رفتن به ترتیب 38/2±74/2 سانتی متر و 09/7±50/12 و در گروه سالمندان بدون سابقه افتادن، فاصله دو کندیل ران و آزمون عملکردی راه رفتن به ترتیب 4/1±20/1 سانتی متر و 49/5±63/23 به دست آمد. بر این اساس، در گروه سالمندان باسابقه افتادن، فاصله دو کندیل ران بیشتر و سطح عملکرد پایین تر بود (05/0p≤). نتیجه گیری یافته ها نشان داد که هیچ یک از متغیرهای ارتفاع قوس پا، انعطاف پذیری، لوردوز و کایفوز در دو گروه مورد مطالعه با هم اختلاف آماری معناداری نداشته اند؛ در حالی که دو گروه در فاصله دو کندیل ران و عملکرد راه رفتن با هم اختلاف معناداری داشته اند. به نظر می رسد پرسشنامه عملکردی راه رفتن و اندازه گیری فاصله دو کندیل ران بهترین عوامل برای تفکیک دو گروه بوده است؛ بنابراین، شاید بتوان از این روش ها به عنوان روشی مناسب در پیش بینی و به دنبال آن پیشگیری از افتادن سالمندان استفاده کرد.